B.V. Nederland | Column #12

Deze column kun je beluisteren in episode: "Circulaire economie" Elke ochtend ga ik lopend naar kantoor en halverwege de tocht maak ik altijd een pitstop bij een koffiezaakje in Stad. Ik schrijf daar elke ochtend drie pagina’s vol in mijn notitieboekje. Dat doe ik gewoon voor mezelf. De avonturen die ik heb beleefd notuleren en alles wat me dwars zit van me af schrijven. En vaker wel dan niet geeft het inspiratie voor deze column. Zo ook laatst.

Ik wandel door de Oude Ebbingestraat. Voor mijn vaste koffiezaakje staat aan de overkant van de straat een Porsche op de stoep geparkeerd. Hij is mat-zwart en de alarmlichten staan aan. Het zal aan mijn Oost-Groningse - en dus licht communistische kant liggen, maar ik krijg dan altijd de neiging om per ongeluk met mijn sleutels langs de lak te gaan als ik zoiets zie. Niet omdat ik jaloers ben op zo’n dikke bak - mijn tijd komt nog wel. Nee, ik stoor me aan het feit dat iemand zich zo’n auto kan veroorloven en dan dus ook direct blijkbaar denkt dat diegene boven de wet staat. Hierbij wil ik aanmerken dat ik de neiging om een Porsche te bekrassen altijd zal onderdrukken. Zelfs ík vind dat zonde.

Ik stap het koffiezaakje binnen en sluit achteraan in de rij. Voor mij meen ik iemand te herkennen. Aan de krul in het haar, aan de houding en wanneer hij een beetje draait en ik het profiel van z’n gezicht zie weet ik het zeker. Het is Maarten.

Maarten ken ik uit het ondernemerswereldje van Groningen. Hoe dit Oost-Groningse straatschoffie daar ooit in verzeild is geraakt, is een verhaal voor een andere keer. Maarten heeft ‘per toeval’ een vrij succesvol bedrijf uit de grond gestampt. Of tenminste dat straalt hij uit. Het per ongeluk en het vrij succesvol. En dan is ‘vrij succesvol’ een understatement, denk ik, maar zeker weet ik het niet.

We groeten elkaar enthousiast. Niet zo gek, want we hebben elkaar zeker twee jaar niet gezien. Misschien wel langer niet. Terwijl we wachten op onze koffies kletsen we bij. We bespreken het leven en besluiten de koffies op het terras voor het zaakje op te drinken en door te kletsen.

Ons uitzicht is de asociaal geparkeerde Porsche. Ik gebaar naar de Porsche en zeg: ‘Wat een eikel, he?’ - Maarten moet gniffelen. Het blijkt zijn racemonster te zijn: ‘Ja, weetje stel, Ik krijg die boete. Dan zie ik dat als mooie manier om de B.V. Nederland te steunen. Ik bedoel, ik sta lekker dichtbij, ik kan het lijden en van dat geld kan de overheid hele leuke dingetjes doen.’

Ik moet lachen en denken aan hoe ik tegenwoordig trots blauwe enveloppen open. En glimlach als ik de belasting die ik verschuldigd ben overmaak. Ik moet dan altijd denken aan de aardbeien-rotonde in Uden. Het is een rotonde met in het midden tweeënhalf enorme aardbeien van plastic. Ik heb ooit besloten dat die is gebouwd van mijn belastingcenten en dat doet me goed.

Elke keer als ik nu de Porsche voor het koffietentje zie staan weet ik dat Maarten er ook zit. Ik plaag hem dan altijd een beetje: ‘Goh, dat jij hier bent. Dat had ik niet verwacht.’ Laatst zat hij er en zag ik de Porsche gewoon in een parkeervak staan: ‘Je hebt ook ergens wel gelijk.’ En kijk dat hoor ik graag, maar dat doet er helemaal niet toe, want dit is de 20voor12-Babbelbox. En de 20voor12-babbelbox vraagt zich af: ‘Hoe sponsort u de B.V. Nederland het liefst?’

- Marthijs Veldthuis, jonkje met de pet bij RTV Noord