Principes | Column #6

Deze column kun je beluisteren in episode: "Hoe is het met de huisjes" In aflevering 15 van het eerste seizoen van 20voor12, je weet wel die over seks, huidhonger en technologie, had ik een luisteraarsvraag over het feminisme. ‘Hoe kan ik als witte heteroseksuele cisgender man uit een welvarend land een goede feminist zijn? Want dat vind ik eerlijk gezegd nog wat lastig.’ Was mijn vraag. Een echt bevredigend antwoord - see what I did there? - kreeg ik niet van de gasten. Het kwam erop neer dat dat ook heel lastig is, maar dat ik gezien mijn vocabulair al aardig op weg ben.

Mijn - tussen aanhalingstekens - “feminisme” uit zich in hele kleine dingen. Zo maak ik altijd een opmerking als er bij een event ‘30 man aanwezig’ was: ‘Geen vrouwen, wat saai ja.’ Verder ik kruis ik op elk formulier waar naar mijn geslacht wordt gevraagd aan: ‘zeg ik liever niet.’ Zoals ik zeg, het zijn kleine dingetjes.

Mijn grootste wapenfeit - ‘The Cause’ waar ik zelf het lekkerst op ga is mijn vrouwelijke kant embracen. Of hoe ik het tegen een collega-columnist verwoordde toen hij vroeg waarom ik eigenlijk een roze notitieboekje heb: ‘Ik probeer de kleur roze terug te veroveren van die wijven.’

Ik heb roze laarzen om door de modder te banjeren. Een verzameling roze Nikes en in dat eerder genoemde roze notitieboekje schrijf ik met een roze glitter-potlood.

Sindskort heb ik bij mijn vriendin ook een roze tandenborstel. Zij heeft een blauwe. ‘Eigenlijk wilde ik de roze, maar ja, ik heb een feministisch vriendje’, zei ze met een zielig stemmetje. Met een pruillip op haar gezicht drukt ze een sliertje tandpasta op haar blauwe tandenborstel.

Ik kijk naar mijn nieuwe roze tandenborstel en ook al bedoelde ze het ergens als grapje, toch voel ik me schuldig. Want ergens wil ik de kleur roze terugwinnen voor de mannen, maar daarbij wil ik de vrouw an sich niks ontzeggen. Zeker niet de genen die ik lief heb. Dat hebben andere witte heteroseksuele cisgender mannen uit welvarende landen al genoeg gedaan de afgelopen decennia.

‘Waar denk je aan?’, vraagt ze. Blijkbaar was ik even in gedachten verzonken. ‘Ik denk dat ik net een column heb geschreven’, antwoord ik met een glimlach. Ze gniffelt en zegt: ‘Want dit is de 20voor12 Babbelbox en de 20voor12 Babbelbox vraagt zich af: wanneer staan uw principes u in de weg?’

- Marthijs Veldthuis, jonkje met de pet bij RTV Noord